توی این موقع شب ، یا بهتره بگم صبح ، هیچ چیز لذت بخش تر از این نیست که بشینی کنار پنجره قطار و نظاره گر آسمون پرستاره ای باشی که این روزا کمتر توی آسمون تهران به چشم میاد ...
و اجازه بدی که خواجه امیری تا هنجرش اجازه میده توی گوشت داد بزنه... :
کجای این شب غریبم و ....
کجای این کرانه ی کبود ....
زل زدن به آسمون این موقع توی تنهایی و شمردن ستاره ها یکی از بزرگترین سرگرمی های منه ... مخصوصا الآن ... که تازه میفهمم فرق آسمون اینجا رو ... وسط این بیابون برهوت ... با آسمون پنجره اتاقم که یه لایه غبار روی همه چی رو پوشونده ...
اینجا میشه فهمید آسمون پرستاره یعنی چی ...
اینجاست که میشه غرق شد تو آسمونی که تا چشم کار میکنه فقط آسمونه ... آسمون شب ، پر از ستاره ...
و جالبتر از همه اینا آرامشیه که توی این موقع شب میشه حس کرد ...
آرامشی از جنس رهایی ...
این چند روز خییییلی دلم گرفته بود ... و فقط و فقط آسمون میتونست تا این حد آرومم کنه ...
دارم مغزمو خالی میکنم از تمامی دغدغه هام ... به هیچ کدومشون فکر نمیکنم ؛ هیچ کدوم ...
میخوام این چند روزم فقط خلاصه شه تو یه واژه ... آرامش ...
و فقط دلم میخواد صبح تا شب کتاب بخونم ... انقدر بخونم و بخونم و بخونم تا دیگه یادم بره حوادث دور و برم رو ... یادم بره استرس مدرسه رو ... و این زندگی ای که دیگه این روزها شباهت چندانی به زندگی گذشته ام نداره ...
اعتراف میکنم ...
داشتم کم کم ، کم می آوردم ...
اما الآن خوبم ؛ خوب خوب ...
این روزها فقط میخوام بخندم ؛ فارغ از تمامی غم های این دنیا ...
انقدر میخوام بخندم که اول از همه گوش خودم رو کر کنم ... و دیگه مهلت ندم به صداهای اطرافم که باز بخوان مغزمو پر کنن ...
میخندم ... ستاره های آسمون یکی یکی بهم چشمک میزنن ...
پ.نوشت : شنیدن صدای تلق تلوق قطار چقدر خوشاینده ... بخصوص وقتی مقصد ، مشهد باشه ...
