تاريکي مطلق . اتاقم غرق در شبي شده که انگاري قصد ِ تموم شدن نداره . صداي خنده خانواده رو راحت ميشه شنيد ، صداي خنده هاشون رو . صداي پيانوي ملوي پيمان يزدانيان رو بلند تر ميکنم . آرامش نميده . شب ِ خدا لحظه به لحظه شب تر ميشه اما تموم ، نه . پرده ها مانع نور ِ ماه ميشن . چاي يخ زده م رو ميذارم رو ميز ، پرده ها رو ميکشم کنار . نور ماه مي افته مي افته رو زمين اتاقم . يني زندگي تنها تر از اين هم معني ميده ؟
چقد واسه من عجيب بود اين يه تيکه ش..عجيب که نه..يني چرا چرا خيلي عجيب..لحظه به لحظش..
دلت آروم ياسي..